اخرین روزهای ۱۸ سالگی من

تلویزیون را خاموش میکنم، تلفن را از پریز می کشم، گوشیم رو سایلنت میکنم و درعصر دلچسب پاییزی خودم را به یک فنجان چای دارچینی داغ دعوت میکنم، کف حیاط از باران دیشب کمی نمناک است، چارپایه ای میگذارم و می نشینم، پایم را روی پایم می اندازم و مینویسم با سردردی ناشی از اشک های نریخته، اشک هایی که دیگر سماجتشان ب حدی ست که باید التماسشان کنم تا بریزند، فنجان چای را روی پایم می گذارم تا گرمایش راحس کنم، کش موی موهایم را باز میکنم مطمئنم سردردم کمی بهتر میشود، ب پایم منبع